Μακροχρόνιος πολιτικός αυνανισμός

Μην έχουμε την παραμικρή αυταπάτη. Μπορεί κάποιοι και δια μέσω τηλεβόα να μας λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και πως θα πατήσουμε ξανά στα πόδια μας, η πραγματικότητα ωστόσο, είναι πιο ρευστή και αβέβαιη από ποτέ.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας αρνείται ή κατά πολλούς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις, αλλά πρωτίστως δεν μπορεί να αντιληφθεί το πλαίσιο των εξελίξεων και παραμένει εγκλωβισμένο στον μικρόκοσμό των συμφερόντων προκαλώντας ανεπανόρθωτες στρεβλώσεις στη χώρα.

Άπαντες το τελευταίο διάστημα σπαταλούν τον πολιτικό τους λόγο στην παντιέρα που έχει σηκώσει ο Πανος Καμμένος, στις αντιδράσεις υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κατά του αρχηγού των ΑΝΕΛ, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης πέφτουν στην ίδια παγίδα και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ατζέντα των προβλημάτων της συγκυβέρνησης. Μάλιστα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας έφτασε στο σημείο να προβεί σε δημόσια δήλωση –μέσω τουίτερ- περί δημοσιογραφικού αυνανισμού προκαλώντας εκ νέου αλλεπάλληλες αντιδράσεις.

Και εδώ είναι το ερώτημα.

Γιατί επιλέγουν να αποβλακώσουν τον κόσμο, αδιαφορώντας για την χώρα; Αυτή είναι η πολιτική ατζέντα μέσω της οποίας θα πορευτούμε; Τα τουιτ Καμμένου, Πολλάκη και οι αντιδράσεις του Άδωνι στους προηγούμενους.

Συγχωρέστε με, αλλά το είπε λίγο λάθος ο κ. Καμμένος. Δεν μιλάμε για δημοσιογραφικό αυνανισμό, αλλά για μακροχρόνιο πολιτικό αυνανισμό.

Την ώρα που η Ιταλία «φτερνίζεται» οικονομικά, η Ευρώπη τρέμει και η Ελλάδα παθαίνει… πνευμονία το πολιτικό σύστημα «αγρόν ηγόρασε».  Την ώρα που οι χώρες της ΕΕ μετατρέπονται σε έναν οικισμό ακροτήτων, την ώρα που στην χώρα μας πεθαίνουν αβοήθητοι συμπατριώτες μας –δείτε τις πρόσφατες φυσικές καταστροφές- εμείς αρκούμαστε σε συζητήσεις καφενείου απαγγέλλοντας παράλληλα το ποίημα ότι τα προβλήματά μας τελείωσαν. Κοροϊδευόμαστε!

Και θα θυμηθώ κάτι που πρόσφατα μου είπε και είχε γράψει πολύ παλαιότερα ο επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής Αγγελος Συρίγος. «Δεν μπορεί να προκύψει πεφωτισμένη ηγεσία από έναν λαό που δεν ψηφίζει με υψηλόφρονα κριτήρια» συμπληρώνοντας ωστόσο ότι «ακόμη και οι σωτήρες χρειάζονται κάποιον να τους καλέσει».

Ας το δούμε όμως και από την άλλη όψη του νομίσματος. Σε μια μεγάλη πλημμύρα που τα πάντα καταστρέφονται κάποια σπίτια μένουν όρθια, κάποιοι άνθρωποι προχωρούν πιο δυνατοί. Σε μια μεγάλη πυρκαγιά κάποια δέντρα μένουν ανέγγιχτα και σε μια μεγάλη καταστροφή αυτοί οι λίγοι που θα μείνουν είναι τελικά που θα εμπνεύσουν και θα τραβήξουν μπροστά μια κοινωνία και μια χώρα. Είναι αυτοί που διαθέτουν ηθικό ανάστημα και βάθος παιδείας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που η ηθική δεν τους διατάσσει αλλά τους εμπνέει.

Η χώρα δεν έχει άλλο χρόνο. Μπορεί να βγήκε από τα μνημόνια, έχει ωστόσο τεράστια μέτωπα ανοιχτά και περισσότερες παγίδες να αντιμετωπίσει από την εποχή των μνημονίων.

Αν, λοιπόν, κλείσουμε τα μάτια σε όσα με τόσο ευκολία μας σερβίρουν, πολιτικοί και μίντια, το «παιχνίδι» θα χαθεί.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και ο κίνδυνος να εισέλθει σε νέες περιπέτειες είναι πραγματικά μεγάλος. Όχι λόγο μιας πολιτικής –πρόσκαιρης- αστάθειας, αλλά λόγω του «φαινομένου της πεταλούδας». Που αν κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί σε  μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων που μπορεί να οδηγήσει, σε μια εξέλιξη δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα περιμέναμε. Ας ελπίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί για το συμφέρον της χώρας και όχι το προσωπικό που έχουμε –δυστυχώς- σε απόλυτη προτεραιότητα.