Όταν όλα είναι καλώς καμωμένα

Το πλέον πιθανό είναι να ξεκινήσουμε τότε να συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία που θα διδάσκεται σε 100 χρόνια, θα αναφέρει πως και γιατί έλαβε χώρα η εγκατάσταση μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα με την αγαστή συνδρομή της Πολιτείας και των κατοίκων της.

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

Σκηνή 1^η: Στο αεροπλάνο για Μυτιλήνη εν μέσω της καταιγίδας που σάρωνε την χώρα, οι μισοί σχεδόν επιβάτες ήταν νεαροί από την Δυτική Ευρώπη που πήγαιναν στο νησί ως μέλη των ΜΚΟ.

Σκηνή 2^η: Στην πόλη σουλατσάρουν λαθρομετανάστες κυρίως από την Υποσαχάρια Αφρική και το Αφγανιστάν (έρχονται αεροπορικώς με τουριστική visa στην Κωνσταντινούπολη). Σύριοι πρόσφυγες ελάχιστοι.

Σκηνή 3^η: Σταθμός Βικτώρια, δύο ζευγάρια αραβικής καταγωγής κατεβαίνουν στις αποβάθρες κρατώντας στο χέρι και στην αγκαλιά από 4 παιδιά το καθένα.

Σκηνή 4^η: Πλατεία Ομόνοιας. Οποιαδήποτε στιγμή. Εκατοντάδες πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, κάθονται επί ώρες. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.

Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει πόσοι είναι σήμερα οι πρόσφυγες, μετανάστες και λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, καθώς τα σύνορα είναι διάτρητα από παντού. Σίγουρα δεν είναι πάντως μόνο 60.000 ως επιμένουν να ισχυρίζονται οι ανευθυνο-υπεύθυνοι κυβερνώντες. Δεν θα προκαλούσε καμία έκπληξη αν ο αριθμός τους ξεπερνά πια κατά πολύ τις 100.000. Από το Αιγαίο και τον Έβρο (όπου για κάποιο μυστήριο λόγο δεν τοποθετήθηκε φράκτης καθ’ όλη τη συνοριακή γραμμή στα σημεία εκείνα που δεν χωρίζει την Ελλάδα με την Τουρκία ο ποταμός Έβρος), δεκάδες κάθε ημέρα εισέρχονται στην χώρα ανεξέλεγκτα. Πολλοί άλλοι χάνουν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους αυτή.

Ερχόμενοι εδώ, εγκλωβίζονται, δεδομένου ότι νομίμως ουδείς δύναται να αποδράσει από το τεράστιο Greek hotspot, παρά μόνο ελάχιστοι, των οποίων το αίτημά τους για επανένωση με συγγενείς τους στην Ευρώπη θα γίνει δεκτό. Οι υπόλοιποι μένουν εδώ, χωρίς την παραμικρή ελπίδα να εκπληρωθεί το αρχικό όνειρό τους για μια νέα ζωή στην Δυτική Ευρώπη. Τώρα, για ποιο λόγο, καίτοι είναι πιστοί μουσουλμάνοι, το όνειρό τους είναι να ζήσουν στην χριστιανική Ευρώπη και ουχί να μεταναστεύσουν στις ομόθρησκες χώρες του Κόλπου που ευημερούν, είναι μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση…

Σε κάθε πάντως περίπτωση, αν και γνωρίζουν ότι θα μείνουν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα, εντούτοις συνεχίζουν να έρχονται μαζικά. Γιατί όχι άλλωστε, καθώς έχουν εξασφαλισμένο ένα αρκούντως ικανοποιητικό μηνιαίο εισόδημα (400 Ευρώ) καθώς και τη διαμονή τους σε κατοικίες πληρωμένες από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βέβαια, υπάρχουν και οι άτυχοι (πάντα υπάρχουν εκείνοι που την πληρώνουν για όλους), οι οποίοι έχουν για τα καλά εγκλωβιστεί στα hotspots τύπου Μόριας, αλλά σε αυτή την περίπτωση κάποιοι άλλοι είναι πολύ τυχεροί από αυτήν την ατυχία των άλλων, μια και τα οικονομάνε χοντρά… Η δυστυχία αυτών των ανθρώπων αποτελεί μοναδική ευκαιρία για κάποιους να κάνουν περιουσίες, αφού τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι άφθονα και μέχρι σήμερα χωρίς τον παραμικρό έλεγχο ή υποχρέωση λογοδοσίας.

Και οι τοπικές κοινωνίες; Σε πάρα πολλά σημεία της χώρας έχουν είτε δημιουργηθεί hotspots, είτε έχουν μισθωθεί κατοικίες όπου διαμένουν συνήθως οικογένειες. Παρόλα αυτά όμως ουδείς φαίνεται να αντιδρά. Από τη μία η φιλευσπλαχνία των περισσοτέρων, αλλά και ο φόβος ότι σε τυχόν έκφραση αντίδρασης η ταμπέλα του «ρατσιστή» θα αποδοθεί χωρίς αιδώ σωρηδόν. Από την άλλη το κέρδος ορισμένων, αρκετών σε κάθε περίπτωση, από την εγκατάσταση αυτών των ανθρώπων που δίνει μία μικρή έστω ώθηση στην τοπική οικονομία. Σπίτια ανοίκιαστα επί έτη επιτέλους μισθώνονται, τα επιδόματά τους ξοδεύονται για τα προς το ζην στις τοπικές επιχειρήσεις. Συγχρόνως κάποια απάνθρωπα πάθη βρίσκουν ευκαιρία να ικανοποιηθούν…

Είναι φυσικά και οι ΜΚΟ, οι οποίες με τα μεροκάματα που μοιράζουν, έδωσαν τη δυνατότητα να γίνει και πολιτικό παιχνίδι, την ώρα που η είσοδος στο Δημόσιο είναι απαγορευμένο όνειρο. Χώρια φυσικά τα κονδύλια, φανερά και κρυφά, που αποτελούν τα νέα πακέτα Ντελόρ και τα νέα ΕΣΠΑ για τους μυημένους και διαπλεκόμενους με το παρόν σύστημα εξουσίας. Διότι αλληλέγγυοι και ανθρωπιστές είναι οι άνθρωποι, δεν είναι και τίποτε κορόιδα. Άλλωστε, οι μουσουλμάνοι αυτοί δεν εγκαθίστανται στην πόρτα τους σπιτιού τους και τα παιδιά τους δεν φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία που οι ανθρωπιστές στέλνουν τα παιδιά τους.

Όλα λοιπόν φαίνονται ρυθμισμένα και πολλοί οι ευχαριστημένοι. Ακόμη και οι «υπερπατριώτες» νεοναζί δεν τολμούν να βγάλουν μιλιά για όσα συμβαίνουν, στα πλαίσια της συναλλαγής τους ενόψει της δικαστικής τους περιπέτειας.

Το εύλογο όμως ερώτημα που ευλόγως θα πρέπει να τίθεται, αλλά ουδείς θέλει να απαντήσει, είναι τι θα συμβεί, όταν (και ουχί φυσικά «εάν») τα χρήματα για τη διαμονή και τη σίτιση όλων αυτών, των πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, πάψουν να διατίθενται από τους διεθνείς οργανισμούς. Πως θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Επόμενο δεν θα είναι να αντιδράσουν, πόσω μάλλον όταν στερούνται παντελώς οιασδήποτε επαγγελματικής δεινότητας και έχουν μάθει να τους επιδοτούν για να ζήσουν; Και τότε πως θα αντιδράσει η ελληνική Πολιτεία; Θα τους στείλει μήπως πίσω στις χώρες τους; Αστείο και να το σκεφτόμαστε με τόσους «ευαίσθητους» σε όλα τα καίρια πόστα και. Οπότε, το πλέον πιθανό είναι να ξεκινήσουμε τότε να συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία που θα διδάσκεται σε 100 χρόνια, θα αναφέρει πως και γιατί έλαβε χώρα η εγκατάσταση μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα με την αγαστή συνδρομή της Πολιτείας και των κατοίκων της.

Φωτό: Πάτρα 1930. /Φωτό: Maynard Owen Williams