Πως διάολε γίναμε έτσι;

Στους γάμους, τα βαφτίσια, τις γιορτές, ή όποτε εν τέλει μας καπνίσει, πυροβολούμε κατά ριπάς. Έτσι, γιατί μας αρέσει. Ένα κοριτσάκι 8 ετών χαροπαλεύει, επειδή ένας νεοέλληνας αποφάσισε να την δει πιστολέρο. Πριν ένα χρόνο, ένα παιδάκι σκοτώθηκε στην αυλή του σχολείου του για τον ίδιο λόγο, ενώ δεκάδες άλλοι έχουν σκοτωθεί από μπαλοθιές Κρητίκαρων (και ουχί μόνο) που άδειαζαν τα κουμπούρια τους ή τα καλάσνικοφ (οι πιο παραβατικοί) «στου παιδιού τους την χαρά».

 

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

 

Στους δρόμους οδηγούμε ως άλλοι Σουμάχερ, που όμως ποτέ δεν μάθαμε να οδηγούμε. Πως άλλωστε, αφού πληρώσαμε τους εξεταστές για να πάρουμε το δίπλωμα. Κορνάρουμε πριν ανάψει το φανάρι, βρίζουμε για ψύλλου πήδημα, φωνασκούμε, ενώ οι πιο θερμόαιμοι δεν το έχουμε και πολύ να πλακωθούμε στο ξύλο για μια παραβίαση προτεραιότητας.

 

Παρκάρουμε όπου θέλουμε. Σε πεζοδρόμια, σε διαβάσεις, σε ράμπες αναπήρων, σε στάσεις. Στα παλαιότερα των υποδημάτων μας οι πεζοί, τα ΑΜΕΑ, οι μάνες με τα καρότσια, οι ηλικιωμένοι. Να κάτσουν σπίτι τους που θέλουν να περπατήσουν κιόλας. Οι πόλεις μας ανήκουν.

 

Στα καφέ, στα εστιατόρια, στα δικαστήρια, ακόμη και στους παιδότοπους καπνίζουμε αρειμανίως, καθώς του Έλληνα καπνιστή ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Ο μόνος μνημονιακός νόμος που δεν εφαρμόστηκε ήταν ο αντικαπνιστικός, και κάπως έτσι η Ελλάδα είναι η βορειότερη χώρα της Αφρικής.

 

Πετάμε τα σκουπίδια μας οπουδήποτε. Ποτέ όμως στους κάδους. Οι ελληνικές πόλεις είναι μακράν οι πιο βρώμικες της Ευρώπης, ενώ οι παραλίες μας υποφέρουν από τις ορδές των βαρβάρων που αποφάσισαν να μεταφέρουν εκεί το σκουπιδαριό της οικίας τους.

 

Παιδεία δεν έχουμε. Υγεία δεν έχουμε. Κοινωνικό κράτος επίσης. Λαδώνουμε και λαδωνόμαστε. Έχουμε φυτέψει αυθαίρετα σε κάθε ραχούλα, σε κάθε παραλία. Έχουμε κάψει τα μισά δάση της χώρας την τελευταία 40ετία για να κτίσουμε μεζονέτες, εξοχικά ή να φυτέψουμε ελιές. Κλέβουμε το κράτος, επειδή το κράτος, λέει, μας κλέβει κι εκείνο. Και την ΔΕΗ

κλέβουμε, και τους διακόπτες της ΕΥΔΑΠ πειράζουμε για να δείχνουν λιγότερο. Πληρώνουμε και ζητάμε φακελάκι, γρηγορόσιμο, μίζα. 

 

Σε κάθε πτυχή της κοινωνικής, δημόσιας ή προσωπικής ζωής μας εκδηλώνουμε μία άκρως αντικοινωνική συμπεριφορά. Ωσάν όλοι οι άλλοι είναι οι εχθροί μας. Αδιαφορούμε πλήρως για το γενικό καλό, αγνοώντας τους συμπολίτες μας, καθώς έχουμε προτάξει το ατομικό συμφέρον πάνω απ’ όλα. Εξ ου και στην Ελλάδα απουσιάζουν κοινωνικές δομές εθελοντών για τη συνδρομή των πιο αδυνάτων, ενώ όσες φορές δημιουργήθηκαν τέτοιες δομές, είχαν μικροκομματικά ή άλλου είδους κίνητρα.  

 

Τι φταίει όμως για αυτόν τον ενδημικό σταρχιδισμό των νεοελλήνων; Και αν η λέξη «σταρχιδισμός» ακούγεται πιθανώς άκομψη και υβριστική, εντούτοις φρονώ ότι αποτυπώνει πλήρως την εν γένει συμπεριφορά μας κάθε ημέρα έναντι όλων. 

 

Ευθύνεται άραγε το εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα αξιών που επικράτησε μετά τη μεταπολίτευση, η οικογένεια; Όλα μαζί; Σίγουρα, ήταν τα πρότυπα ζωής που επικράτησαν. Το εύκολο χρήμα, η απενοχοποίηση του δικαιώματος στη μίζα και στην αρπαχτή. 

 

Συγχρόνως, ο αμοραλισμός γιγαντώθηκε άνευ άλλου από τη συνειδητή εκ μέρους της Πολιτείας ανοχή στην ανομία. Προς τέρψιν των ψηφοφόρων των κομμάτων και επί σκοπώ υφαρπαγής των ψήφων τους, επετράπη κάθε είδους έκνομη ενέργεια. Η συναλλαγή αυτή εξέθρεψε το θεριό της κρατικής και κοινωνικής διάλυσης προς εξυπηρέτηση του προσωπικού συμφέροντος. Όλα πια επιτρέπονται, αφού στην πράξη ουδείς τιμωρείται, καθώς νόμοι περί τακτοποιήσεων αυθαιρέτων και «αποσυμφόρησης» των δικαστηρίων, εφευρίσκονται εν μία νυχτί, αθωώνοντας τους παραβάτες και επιβεβαιώνοντας την διαχρονική συναλλαγή. Πείθουν έτσι και τον τελευταίο πολίτη πόσο κορόιδο είναι που επιμένει να είναι νομοταγής. 

 

Η λύση; Εκεί είναι το πρόβλημα, καθώς απαιτείται πρώτα η παραδοχή εκ μέρους μας ότι υφίσταται όντως πρόβλημα. Πώς να παραδεχθούμε όμως ότι η στάση ζωής μας είναι καθ’ όλα προβληματική; Όταν αποδεχθούμε πως είμαστε σε λάθος δρόμο, τότε πράγματι, να κάτσουμε να συζητήσουμε για την ίαση της ασθένειάς μας. Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο. Κατόπιν, να ξεκινήσουμε κατ’ αρχάς από την οικογένεια και το σχολείο, τα πρότυπα και τις αξίες που δίνουμε στα παιδιά μας. Με συστηματική δουλειά και με μπόλικη προσευχή ότι δεν θα στραβώσει το εγχείρημα στην πορεία. Και μετά από 20-30 χρόνια βλέπουμε.

 

Ζωγραφική: Άνοιξη / Pierr Auguste Cot