Σάββατο, 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2025 - 10:10

Το Εσύ των Γονιών σου

Το Αιώνιο Προφανές και η Χαρά της Χρωμοσωματικής Αθανασίας
Γράφει ο Μάριος Νόττας*
 
Αφορμή είναι η Αποκριά. Εκείνη των παιδικών μας χρόνων. Όπως τόσα άλλα, πρόκειται για ‘παράσταση αναφοράς’, μέρος εκείνων των μικρών (;) πραγμάτων που μας καθορίζουν, γράδο για αυτό που λέμε ‘χαρά’, ξεδίνω, ζωή, ομορφιά και -εν τέλει- αθανασία.
 
Γιατί αθανασία; Είναι απλό: Η απείρως σύντομη στιγμή της (πραγματικής) χαράς, δηλαδή της Ευδαιμονίας, είναι άχρονη. Και ό,τι είναι άχρονο δεν πεθαίνει, καθώς δεν υπόκειται στο χρόνο, είναι α-ληθές, χωρίς λήθη, χωρίς πέρας, χωρίς μέτρο.
 
To δεύτερο υπερβατικό στοιχείο της Χαράς είναι η Ένωση: Με όλους, με όλα, με τη joie de vivre την ίδια. Που δεν αφορά ‘εσένα’, αφορά όλους, αντηχεί παντού, χαίρεται το Σύμπαν μαζί σου,  ακούγεται στην Πυθαγόρεια ‘μουσική των σφαιρών’. Πρόκειται για τα βασικά ακόρντα της ύπαρξης, που όταν συντονιστούμε, συνηχούμε με την ουράνια μία και μόνη χαρά, την δική μας, των γονιών μας, του είδους μας και της Φύσης. Ναι, η άχρονη στιγμή της Ευδαιμονίας, συνδέεται με την Αθανασία.
 
..Μα τελικώς, υπάρχει τέτοιο πράγμα; Υπάρχει τρόπος η υλική μας διάσταση (που την αντιλαμβανόμαστε χωρίς προσπάθεια, και συνήθως εκδηλώνεται μέσω της βαρύτητας και του ηλεκτρομαγνητισμού) να σπάσει τα δεσμά της (φαινομενικά αναπόφευκτης) φθοράς και να υπερβεί τη νομοτέλεια (σπουδαία λέξη αυτή) του Τέλους;
 
..Ευγενή μου αναγνώστη, ναι, η απάντηση είναι εκτυφλωτικά προφανής και σου έχει προσφερθεί άπλετα, από την εγκύκλιο παιδεία σου, την (όποια) θρησκεία, από δεκάδες φιλοσοφικά συστήματα και -το κυριότερο- από το πείραμα που ξέχασες να κάνεις: Την έσω ματιά. Το ίδιο σου το σώμα είναι η πιο αξιόπιστη μαρτυρία για το κύρος της απάντησης: Είσαι αθάνατος.
 
H πρώτη και πιο απλή απόδειξη για αυτό, είναι η αθανασία εκείνων που θεωρείς ‘χαμένους’. Συνήθως πρόκειται για τους συγγενείς πρώτου βαθμού, π.χ. τους γεννήτορές σου. Αν όχι αυτούς, τότε τους δικούς τους γονείς. Αν μπορούσαμε να αποδείξουμε την δική τους αθανασία, θα δεχόσουν τη δική σου; Ε, λοιπόν, διάβασε τα καλά νέα. Είναι παρόντες (μάλλον, ‘είναι εδώ’), μαζί με τον καθένα μας. Ας δούμε τι ‘ντοκουμέντα’ έχουμε για αυτό και μετά ψηλαφούμε τα πνευματικά επιχειρήματα.
 
Η ύπαρξή μας δεν είναι παρά μία διάταξη εντολών, κωδικοποιημένων σε ένα ελικοειδή σχηματισμό, ενός οξέος που ονομάσαμε DNA (δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ). Φαντάσου το σαν ένα ‘προηγμένο’ στικάκι, («μακρομόριο») που περιέχει το ‘κλειδί’ καθενός μας. 
 
Οι εντολές που περιέχονται εκεί, φροντίζουν να ‘ρουφάμε’ χρήσιμα συστατικά από το περιβάλλον (π.χ. τρώγοντας, πίνοντας και αναπνέοντας), να χτίζουμε δομές που σχηματίζουν ιστούς, όργανα, κύτταρα και συνάψεις που συντίθενται σε ‘μορφές’ και ανανεώνονται συνεχώς. Ποτέ δεν είμαστε «ίδιοι», συνέχεια ‘δεχόμαστε’ υλικά και αποβάλλουμε άλλα. Άρα, μία ‘νέα’ μορφή, ένα ‘νέο’ εγώ, συνεχώς συντίθεται, αντικαθιστώντας ένα άλλο, που έπεσε  στο πάτωμα (νεκρά κύτταρα), αποβλήθηκε σε στερεή / υγρή μορφή, έφυγε με τον ιδρώτα κ.λ.π. Αυτό το ιδιότυπο ‘matrix’ φροντίζει και κάτι άλλο: Την ατελή υποκατάσταση όσων «φεύγουν», με όσα «έρχονται» -πρόκειται για το φαινόμενο που αφορά αυστηρώς την υλική μας υπόσταση και ευθύνεται για αυτό που αποκαλούμε ‘γήρας’. 
 
Και τώρα η “αποκάλυψη” (..τύμπανα..): Το περίφημο ‘κλειδί’ σου, το dna σου, ΔΕΝ είναι δικό σου. Κανενός το DNA δεν συνετέθη από το τίποτα “άμωμα”, εκτός από μερικά ‘όντα’ που οι εσωτερικές διδασκαλίες θεωρούν πως αποτελούν καθοδηγητές της ανθρωπότητας -στην Ορθοδοξία μας, ο Ιησούς Χριστός είναι τέτοιο Ον.
 
..Οι υπόλοιποι, βαδίζοντας την εξελικτική ατραπό, συν-αποτελούμαστε από τα αθάνατα όντα που τα ξέρουμε ως ‘γονείς’. Κάθε ένας από εμάς αποτελεί ένα μοναδικό εξελικτικό πείραμα, ένα μοναδικό χαρμάνι γονιδίων που -ωστόσο- ‘φέρει’ (με μαθηματική νομοτέλεια) τη σοφία, τις ατέλειες, την ομορφιά και τα ελαττώματα των γονιών, της ράτσας, της φυλής, του είδους (εκπληκτική επιστήμη η γενετική: βασισμένη στην σοφία των αριθμών). 
 
Ψάξε μέσα σου να βρεις ποια κομμάτια είναι -πραγματικά- δικά σου. Αν είσαι ειλικρινής, θα βρεις ελάχιστα πράγματα να οφείλονται στη προσωπική σου, ανεξάρτητη οντότητα. Ακόμα και αυτή, δεν είναι παρά μια μοναδική σε γεύση λεμονάδα, που οφείλεται στα λεμόνια, το νερό και τη ζάχαρη, δηλαδή των συστατικών των γονιών σου και των γονιών τους. Ναι, οι γονείς σου είναι ολοζώντανοι, αναζήτησέ τους μέσα σου. Με τον ίδιο μαγικό τρόπο το σύνολο αυτού που θεωρείς ‘μοναδική ζωή’ σου, θα περάσει, σε επερχόμενα όντα. Που θα είναι εν μέρει ‘νέα’ αλλά, στην πραγματικότητα, η προέκταση και συνέχειά σου. Και θα είναι εν δυνάμει ‘καλύτερα’, απλώς διότι θα έχουν περισσότερους ‘εσένα’ μέσα τους. 
 
Αν τούτα μοιάζουν πολύ ποιητικά, ψάξε τα. Το ότι ανέχτηκες αυτό το ‘κομμάτι’ μέχρι το τέλος του, προοιωνίζει τη καλόπιστη παραδοχή, πως ‘ίσως νάναι κι έτσι’. Ας συμφωνήσουμε στο ελάχιστο: Αν αυτά είναι σωστά, δεν υπάρχει Φόβος του Πέρατος, του θανάτου, μόνο δρόμοι νέοι και φωτεινοί. Γένοιτο.
 
**Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας, διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Επικοινωνίας
 
Φωτο: Αθήνα και Λυκαβηττός. Ζωγραφική Σπύρος Βασιλείου