Ρόδα εκατόφυλλα

 

Η ζωή δεν μας ξέχασε! Τα ρόδα ανθίσανε στα μπαλκόνια και στις αυλές μας -και σκορπίσανε σπάταλα τις μυρωδιές των αθάνατων ελπίδων. Αναθαρρήσαμε.   Πήραμε λιγάκι πάλι τα πάνω μας και ξεχυθήκαμε στα ξεχασμένα. Στα τρεχούμενα. Το χρειαζόμασταν μετά την πολύμηνη πολιορκία μας από τον αόρατο εχθρό που κατέστησε ορατή την ψιλή – ψιλή γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο. Όχι πως η διαβολεμένη αρρώστια μάς βαρέθηκε –και σηκώθηκε κι έφυγε. Ακόμη εδώ είναι, διψασμένη για περισσότερο πεθαμό, αλλά ως άψυχη, πανούργα και ματαιόδοξη που είναι δεν γνωρίζει πως όλα στη ζωή αφού διαγράψουν τον κύκλο τους έχουν ένα τέλος. 

 

Σε λίγο καιρό, πρώτα ο Θεός, η πανδημία θα είναι παρελθόν –με οδυνηρές βέβαια αναμνήσεις. Πρωταγωνιστές πάλι εμείς θα είμαστε, και επιβάλλεται -μέσα από τα εύκολα και τα δύσκολα της ανθρώπινης μοίρας μας, να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας. Να χτίσουμε, που έλεγε ο Ελύτης, την Άνοιξη μέσα μας. Από το χειρότερο σκοτάδι να περάσουμε στο πιο λαμπερό φως. Να διώξουμε τους χειμώνες από την καρδιά μας. Να εκλάβουμε το κάθε τι που μας συνέβη ως μια αρχή για κάτι το ωραιότερο και το μεγαλύτερο.

 

Το ξέρω, πως η κατάσταση είναι δύσκολη. Η ατμόσφαιρα είναι βαρυφορτωμένη με συμβατικότητες και προβλήματα. Επειδή ανθίσανε τα ρόδα στα μπαλκόνια και στις αυλές μας δεν σημαίνει ότι η ζωή μας είναι στρωμένη με ρόδα. Το ξέρουμε, μας το έχει πει και ο

Καζαντζάκης στον «Ζορμπά» του, ότι η ζωή είναι ένα αγριολούλουδο με μια χοντρή στάλα μέλι στην καρδιά του. Ωστόσο, δεν πρέπει να δροσίσουμε την ψυχή μας με μια σταλιά ελπίδων και ονείρων; Με μια προσπάθεια για μια νέα αρχή;

 

Θέλω να πιστεύω ότι η πανδημία μάς έκανε σωστότερους. Μας έδωσε την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε διάφορα πράγματα. Πράγματα είτε ξεχασμένα είτε αγνοημένα στη πράξη –και στα οποία προσδώσαμε βαθυσήμαντη αξία. Αλήθεια, πόσο μεγάλη δύναμη μπορεί να κρύβει –και πόσο ομορφαίνει τη ζωή και την καθημερινότητά μας, η σοφή συμβουλή μιας γερόντισσας, το χάδι μιας μητέρας, ο καλός λόγος ενός φίλου, το τριανταφυλλένιο χαμόγελο μιας κοπέλας, το γλυκό σαν μέλι φιλί ενός μικρού παιδιού, τα αρώματα των ανοιξιάτικων χωραφιών, η μοσκοβολιά του γιασεμιού στις γαλάζιες βραδιές, ο φλοίσβος μιας σιγανής θάλασσας, ο καλοκαιρινός συριγμός των εύθυμων τζιτζικιών, η ναζιάρικη φωνούλα μια γάτας…; Όλα τους ρόδα εκατόφυλλα.

 

Αξίζει τον κόπο, νομίζω, μια προσπάθεια να βρούμε τον δρόμο που θα μας φέρει στον εαυτό μας. Αξίζει, πέραν των τρεχούμενων και των συνηθισμένων –που κι αυτά χρειαζούμενα είναι, να επιστρέψουμε στο εσωτερικό των εαυτών μας. Έχει νόημα η αναμέτρηση του υπερβατικού εναντίον του εγκόσμιου, του διαρκούς εναντίον του προσωρινού, του αιώνιου εναντίον του θνητού…

 

Πάντα, όσο ζούμε, θα έχουμε μπροστά μας ένα καλοκαίρι. «Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένοιαστοι και γαλήνιοι σαν να είχανε μπροστά τους την αιωνιότητα» (Ράινερ Μαρία Ρίλκε).