Σκέψεις μέσα από τις πλημμύρες

Tι αλλόκοτο καλοκαίρι ήταν αυτό, δεν συμφωνείτε; Έφυγε με την πιο καταστροφική φωτιά στη νεότερη ελληνική ιστορία στον ‘Έβρο και συνεχίστηκε με τις πιο καταστροφικές πλημμύρες στον Θεσσαλικό κάμπο.

 

Ζωές χάθηκαν και στις δυο περιπτώσεις. Στον Έβρο μετανάστες, που έφυγαν από μια κόλαση ζωής αναζητώντας το κάτι διαφορετικό την ελπίδα στο αύριο, πέθαναν μέσα σε μια κόλαση φωτιάς στη Δαδιά. Παγιδεύτηκαν σε ένα μέρος που ούτε καν γνώριζαν ποια είναι η διαφυγή τους. Καπνοί και φλόγες τους τύλιξαν δίνοντας ένα φρικτό τέλος…

 

Αλλά και στην Καρδίτσα ηλικιωμένοι έζησαν τον θάνατο να τους αγκαλιάζει μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Το νερό να ανεβαίνει και να μην υπάρχει σωτηρία παρά μόνο μια τελευταία προσευχή… 

 

Για να μην παραλείψω  την κοπέλα από την Αυστρία που λάτρευε το Πήλιο όπου ερχόταν από την ηλικία των δυο ετών. Στην πιο σημαντική ήμερα της ζωής της, χάθηκε με τον άνδρα της λίγες ώρες μετά το γαμήλιο γλέντι…

 

Τα νερά «ξήλωσαν» το σπίτι και τους πήγαν μέχρι τη θάλασσα, δεν κατάφεραν ούτε να κρατηθούν για μια τελευταία αγκαλιά…

 

Αναρωτιέμαι πολλές φορές απλοϊκά βέβαια κι εγώ όπως κι εσείς γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Πόσο έχει καταστρέψει ο άνθρωπος τον πλανήτη; Τι άλλο μπορεί να ζήσουμε ακόμη; Γιατί αυτά που ζούμε δεν τα έχουμε ξαναζήσει και δυστυχώς κάθε φορά ακολουθεί κάτι κακό ένα πιο μεγάλο κακό!

 

Δεν ξέρω τι να συγκρίνω και τι να σκεφτώ; Ασφαλώς οι ευθύνες της πολιτείας ήταν και είναι μεγάλες γιατί πολλά αντιπλημμυρικά έργα δεν έγιναν στη Θεσσαλία. Ωστόσο ο όγκος του νερού που έπεσε, εκατομμύρια τόνοι σε μια μέρα όπως λένε οι ειδικοί, θα μπορούσαν να είχαν διοχετευθεί ομαλά στα ποτάμια αν υπήρχαν τα έργα; Δεν το ξέρω και δεν ξέρω τι εκτιμούν και οι επιστήμονες! Από την άλλη βλέποντας και αυτό που έγινε στη Λιβύη από το ίδιο καιρικό φαινόμενο και την Σαχάρα να σχηματίζει λίμνες για κάποια 24ωρα, αντιλαμβάνομαι με το φτωχό μου μυαλό το ίσως και πάλι καλά…

 

Το μεγάλο στοίχημα βέβαια για την πολιτεία είναι να σκύψει τώρα επάνω από τις χιλιάδες οικογένειες και να τις βοηθήσει πραγματικά, να προσπαθήσουν να στήσουν το σπιτικό τους. Ενδεχομένως και σε μια άλλη περιοχή πιο ορεινά ας πούμε όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό για ανθρώπους που μεγάλωσαν από παιδιά στα χωριά του Παλαμά και έφθασαν τα 80 χρόνια κι έμμειναν με ένα πουκάμισο κι ένα παντελόνι χωρίς νερό τροφή και ρεύμα για πολλές ημέρες.

 

Ο Έλληνας ωστόσο έχει μάθει να παλεύει και το παρήγορο είναι ότι μέσα στην εποχή που ζούμε, κυριάρχησε η αλληλεγγύη για ζώα και ανθρώπους από εκατοντάδες εθελοντές που βοήθησαν, πήραν κόσμο με βάρκες, έπαιξαν κορώνα γράμματα τη ζωή τους σε δύσκολες ώρες για να απεγκλωβίσουν ανθρώπους που ήταν παγιδευμένοι 24ωρα σε στέγες σπιτιών.

 

Ο καπετάν Σπύρος, που γνώρισα τον Αύγουστο στην Σάμο, μου αποκάλυψε στις ολιγόλεπτες συζητήσεις που κάναμε, πόσο πάλεψε από παιδί στη ζωή του. Στον πόλεμο του 1940 όταν βομβάρδισαν οι Γερμανοί το νησί κρυβόταν στην Παναγιά την Σπηλιανή, κάτω από έναν τεράστιο βράχο. Με το καΐκι του αργότερα ψάρευε από το Αιγαίο μέχρι τη Λιβύη και μεγάλωσε την οικογένεια του. Πατέρας τριών παιδιών ο ίδιος, έχασε τον μεγαλύτερο αδερφό του που ήταν μέσα στο υποβρύχιο «Κατσώνης» που χτύπησαν οι Γερμανοί. Στο βλέμμα του έβλεπες την αγάπη και την προσφορά για τους άλλους. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και τώρα εκεί στο βεραντάκι που κάθεται στο Πυθαγόρειο, χωρίς ευθύνες πια, συντροφιά με τη γυναίκα του, τον χαιρετούν όλοι οι ξένοι επισκέπτες και ανταποδίδει με χαρά τον χαιρετισμό

 

Ο Έλληνας θα τα καταφέρει, παρά τη γκρίνια παρά τη διχόνοια που πολλές φορές μας τριγυρίζει θα ξαναγεννηθεί, από τις στάχτες της Ρόδου και του Έβρου και από τις λάσπες του Θεσσαλικού κάμπου, θα σταθεί όρθιος γιατί το έχει στο DNA του.

 

Κλείνω αυτό το κείμενο με μια αναφορά στον  Σταύρο Ξαρχάκο. Αυτός ο τιτάνιος συνθέτης,  μαζί με τον Δήμο της Αθήνας χάρισαν τα έσοδα της συναυλίας που έδωσε στον Λυκαβηττό στους πλημμυροπαθείς. Στα 85 του χρόνια διευθύνει σαν έφηβος την ορχήστρα. Αν βλέπατε το βλέμμα του, το πάθος του θα καταλαβαίνατε πολλά…

 

Με το ίδιο πάθος θα γίνουν όλα από την αρχή!