Ουρανός και Κρύσταλλα

 

Ξαφνικά έκοψε η βροχή. Η υπέροχη ατονική μουσική που παράγουν οι σταγόνες στο πλακόστρωτο της βεράντας, κόπασε..  Μετανοιώνω που δεν είμαι στο πατρικό, στην παλιά μονοκατοικία της Ηλιούπολης (το σπίτι είναι του 1935, η χλωρίδα του ..παρομοίως). Εκεί, η βροχή πέφτει στα πλατιά φύλλα της μουσμουλιάς και παράγει την πιο συναρπαστική free jazz που έχεις ακούσει.  Ναι, βγαίνει ήλιος, πεισμώνοντας τους μετεωρολόγους (ουδείς άσφαλτος, που έλεγε γνωστή γλωσσοπλάστης αοιδός !). Θυμάμαι την μητέρα: «Η Αττική Έχει Δικό της Θεό». Ξεμυτίζω, τσαλαβουτώντας στα νερά, να προλάβω το ουράνιο τόξο. Είμαι ψηλά στην Καισαριανή. Το κάτω μισό του οπτικού μου πεδίου είναι βουτηγμένο στο γκρίζο του Αθηναϊκού μπετόν.  Μια πράσινη στενή λωρίδα από τα γύρω πάρκα το χωρίζει από το απέραντο σκούρο μπλε του υγρού ουρανού.  Όπως όλοι οι άνω-θωρώντες («άνθρωποι») εστιάζω στο πάνω μισό του πεδίου μου, που με αποζημιώνει πλουσιοπάροχα για την ‘κάτω’ μουντίλα. Ο ‘κόπος’ μου δεν πάει χαμένος.. Ναι, φευγαλέα μπροστά-δεξιά μου, κάποιος αρπίζει χρώματα. Μία μεγαλόπρεπη (‘φλου’) αψίδα  μαρτυράει το εύρος της όρασης των θνητών. Η βεντάλια ξεπερνάει τις ντροπές της και αγκαλιάζει αυτό που μάλλον  είναι τα βορειοανατολικά προάστια. Είμαι σίγουρος πως στα δύο της άκρα υπάρχει χρυσάφι. Καμία λαϊκή δοξασία δεν στερείται ‘βάσης’. Μοιάζει πως απέχει μια δρασκελιά. Που ξέρεις, μπορεί να το επιχειρήσω..

 

Αλλά τι λεω.. Το ‘χρυσάφι’ μας περιβάλλει, απλώς στρέφουμε το βλέμμα αλλού. Βλέπεις έχουμε μάθει να σχετίζουμε την ‘λάμψη’ με ότι ‘μας στραβώνει’, είναι ηχηρό, απαστράπτον, ξεχωρίζει με πάταγο. Ό,τι ‘επιτίθεται’ στις αισθήσεις μας, παίρνει προτεραιότητα - και το γνωρίζουν καλά οι ‘αισθαντικοί’ δημοσιογράφοι, οι έμποροι του διαδικτύου, οι κυρίαρχοι της ενημέρωσης και οι μάστορες της αγοράς. Γύρω μας ξετυλίγεται μια νέα Οικονομία (πόσο έχουμε απομακρυνθεί από την κυριολεκτική έννοια: Οικο-Νομία) για την οποία έχουμε και καινό όρο: Οικονομία της Προσοχής.

 

Αυτή μεταφράζεται σε δις, ίσως και περισσότερο. Και φυσικά σε Επιρροή. Επιρροή Μήτηρ Εξουσίας, κατά το Πάντων Πατήρ Πόλεμος. Τα νήματα ξαφνικά γίνονται ευδιάκριτα, σαν να τα ξέπλυνε η ξαφνική βροχή.

 

Γιατί αδυνατούμε να ιεραρχήσουμε τις αξίες (άρα και το ‘ωραίο’, το ‘εύηχο’, το ‘παιδευμένο’);  Η απάντηση ίσως ξαφνιάζει:  Λόγω ενστίκτου. Ο προγραμματισμός μας για επιβίωση («ένστικτο») είναι τόσο ισχυρός,  που τα υπόλοιπα ξεθωριάζουν, γίνονται ασήμαντα. Αν η επιβίωση στον 21ο σημαίνει πως το θήλυ (γενετικά προγραμματισμένο για συλλογή, οικο-νομία, στρατηγική και αναπαραγωγή) πρέπει να ενσωματωθεί στην Αγορά  50 και περισσότερες ώρες την εβδομάδα –  απλά το θεωρούμε δεδομένο, καθώς  «δεν βγαίνουμε - δεν γίνεται αλλιώς». Αν ο προσωπικός χρόνος είναι ελάχιστος, όλες οι ηδονές πρέπει να γίνουν ‘fast track’.  Ό,τι όμως γίνεται χρονίως «γρήγορο», απαξιώνεται, οι ‘μοδάτοι’ το λένε και ‘ξεπέτα’ – όχι, δεν αφορά μόνο το σεξ. Αν δεν έχεις χρόνο (ή σθένος) να ‘ψάξεις’ την καλή μουσική, το καλό βιβλίο ή –ακόμα- την καλή παρέα, θα περιοριστείς  στα ‘διαθέσιμα’. Αυτά που έχεις ‘δίπλα’ και σου προσφέρονται απλόχερα. Ταιριάζουν με τις ώρες σου. Πιθανώς ‘λάμπουν’, όπως τα neon/led φωτιστικά στους δρόμους.  Μόνο που το άπλετο φως, εκτός από το ότι μαζεύει ζωύφια, ευθύνεται για κάτι άλλο: Κάνει αόρατες τις αποχρώσεις.

 

Ο ουρανός είναι διάσπαρτα γαλάζιος και ιώδης.  Το υπερβατικώς μοναδικό φαινόμενο του Ουράνιου Τόξου επιμένει, χωρίς να προκαλεί. Αδιαφορεί παντελώς για τις προθέσεις των υπό-κειμένων. Προσπαθώ να διακρίνω τα διαστήματα ανάμεσα στα ‘βασικά χρώματα’. Η φευγαλέα ματιά μπορεί να διακρίνει 4-5.  Η επίμονη, απεριόριστα. 

 

Το να ψάχνεις χρώματα στην ουράνια αψίδα δεν διαφέρει από το ψάχνεις την αλήθεια (την άρνηση της λήθης) οπουδήποτε αλλού. Αφήνεις την ίριδα να ανοίξει, παίροντας τα ρίσκα σου.  Αν σε κεραυνοβολήσει μια ριπή φωτός θα τυφλωθείς.  ..Από την άλλη, αν την αφήσεις κλειστή δεν θα κοινωνήσεις  ποτέ τα αιωρούμενα φωτονικά κρύσταλλα. Παρηγορήσου:  Ο χορός τους θα διαρκέσει λίγο, το ίδιο και το ρίσκο σου. Αναλογιζόμενος τους Δρώντες της α-λήθειας της οποίας έγινες μέρος,  αντλείς δύναμη: Γη, νερό, φωτιά, αήρ – σου θυμίζει τίποτα ; Πρόκειται για τις εγγραφές του Πολιτισμού σου, την Γραμματεία που σε ορίζει, συνειδητά ή μη. 

 

..Κάνει ψύχρα, λέω να πάω μέσα, να σου γράψω..