Ένα μικρό λουλούδι

 

Ήταν αργά, ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, όταν στην καθιερωμένη μας βόλτα με τον αγαπημένο μου τετράποδο σύντροφο αντικρύσαμε δύο νέα παιδιά. Θα ήταν 15-16 ετών και το ένα κρατούσε το χέρι του άλλου. Μόλις μας είδαν τρόμαξαν, αποτραβήχτηκαν μεταξύ τους, ενώ μόνο όταν πλησιάσαμε και τους χαιρετίσαμε φάνηκε να χαλαρώνουν και να μας χαμογελούν. Ενιωσαν, όμως, τρομοκρατημένα, λες και ήμασταν έτοιμοι είτε να τους επιτεθούμε ή στην καλύτερη να τους εξυβρίσουμε.

 

Σε μια άλλη αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας, λίγες μέρες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 16/2 ένας άλλος νεαρός, ο φοιτητής που σώθηκε από την τραγωδία των Τεμπών κατέθεσε στην Εξεταστική της Βουλής. Και σε αυτή την περίπτωση ένιωσε τον φόβο και τον τραμπουκισμό στο πετσί του όταν ρωτήθηκε -από συγκεκριμένο βουλευτή- για ένα συγκεκριμένο περιστατικό και ο ίδιος απάντησε ότι του θύμησε την επίθεση που πρόσφατα είχε δεχτεί λέγοντας: «Είναι το ίδιο όταν μου έλεγαν και μου έγραφαν στα social media ‘‘λάθος άνθρωποι σκοτώθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών’’».

 

Αν μπορείς να δεις καθαρά μέσα από την πάχνη που έχει σκεπάσει την κοινωνία μας θα διαπιστώσεις ότι μόνο αυτά τα δύο παραδείγματα έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα που συμβαίνουν δίπλα μας.

 

Τι έχει συμβεί όμως για να φτάσουμε να δημιουργούμε τέρατα στερώντας από τα παιδιά την πραγματική έννοια της αγάπης και της ηθικής στα οποία θα έπρεπε να «πατήσει» η ζωή τους.

 

Ας το παραδεχτούμε. Και σε αυτό τον κρίσιμο τομέα έχουμε οριστικά αποτύχει. Το βλέμμα των παιδιών στο πάρκο εξέπεμψε τρόμο και ο τρόπος που απάντησε ο φοιτητής του Εμπορικού Ναυτικού μέσα στη Βουλή φανέρωσε ότι στην χειρότερη τραγωδία με τρένα που έζησε ποτέ η Ελλάδα καταφέραμε να θάβουμε και τους ζωντανούς.

 

Αναμφίβολα, η κοινωνία έχει χάσει τον βηματισμό της. Δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της και αυτό είναι που παράγει μια κοινωνία χωρίς δεσμούς και αξίες, ξεριζώνοντας ουσιαστικά τα μπουμπούκια πριν καν ανθίσουν.

 

Κάποιοι θα πείτε υπερβολές, αλλά αναρωτηθείτε: Γιατί έχουμε 1 κλήση ανά 2 δευτερόλεπτα στις γραμμές βοήθειας του κράτους και των ιδιωτικών φορέων; Γιατί μόνο το 2023, το «Χαμόγελο του παιδιού» έλαβε κατά μέσο όρο 6 αναφορές ημερησίως για περιστατικά κακοποίησης παιδιών; Γιατί κάθε μέρα πάνω από ένα παιδί σκέφτεται την αυτοκτονία και γιατί κάθε 2 μέρες ένα παιδί εξαφανίζεται;

 

Αν η κοινωνία μας είχε ως προτεραιότητα να πολεμήσει αυτά τα φαινόμενα, αν η φροντίδα των παιδιών ξέφευγε από το να τα γεμίζουμε με ενοχές και αν ψυχοκοινωνικά λειτουργούσαμε προστατευτικά (και όχι υπερ-προστατευτικά) προς τα παιδιά και τους εφήβους τότε οι διαταραχές (ανάπτυξης και συμπεριφοράς) θα εξέλιπαν και σίγουρα δεν θα προκαλούνταν ρωγμές και στρατόπεδα σε κρίσιμα θέματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία, όπως για παράδειγμα η συζήτηση για τα ομόφυλα ζευγάρια.

 

Αλλωστε και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ένα μικρό λουλούδι αντανακλά την ποιότητα της φροντίδας που πήρε από όταν ήταν σπόρος. Ετσι ένα παιδί θα μιμηθεί στο μέλλον την φροντίδα που πήρε και ας κάνει ότι δεν ακούει τους μεγαλύτερους όσο είναι μικρό…