Μια νέα ανθρωπινότητα στον ορίζοντα!

                                       

Οι άνθρωποι μισούν τόσο πολύ, ιδίως μέσα στην ψευδαίσθηση του δημόσιου λόγου που πιστεύουν ότι αποκτούν ανοίγοντας λογαριασμό στα social media, επειδή μισούν τους ίδιους τους τούς εαυτούς. Είναι μία από τις πιο πιθανές εξηγήσεις των ποταμών μίσους χύνεται με περισσή σπατάλη και με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι παράξενο. Ίσως μάλιστα και να είναι απολύτως λογικό αν και δύσκολα εξηγήσιμο σε εποχές σαν τη δική μας όπου όπου οι τόσες πολυπλοκότητες οδηγούν μοιραία στην ευκολία της απλοποίησης. Και το μίσος έχει αποδειχτεί ένα από τα αποτελεσματικότερα εργαλεία πανεύκολης εξήγησης του κόσμου. Έχει συμβεί πολλές φορές στην Ιστορία, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. 

 

Μία από τις υπαγορεύσεις αυτής της συγκλονιστικής πολυπλοκότητας του κόσμου μας είναι αυτή που είχε γράψει και ο Μανές Σπέρμπερ στο «Πιο βαθιά κι απ’ την άβυσσο»: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ζει χωρίς συνείδηση όσων συμβαίνουν γύρω ή μέσα του». Και το είχε γράψει την εποχή που ο δυτικός κόσμος βάδιζε ολοταχώς προς τον ναζιστικό όλεθρο και η ΕΣΣΔ ύψωνε ένα από τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα της ανθρώπινης ιστορίας εξοντώνοντας κατά χιλιάδες όλους όσοι τολμούσαν να έχουν διαφορετική άποψη. Δυο εκδοχές του παγκόσμιου τρόμου με διαφορετικές, βεβαίως, αφετηρίες, πρακτικές και εσωτερικές αιτιάσεις. 

 

Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος του μίσους (Hate Speech) όπως τον ορίζουν τα Ηνωμένα Έθνη είναι «οποιοδήποτε είδος επικοινωνίας στην ομιλία, τη γραφή ή τη συμπεριφορά, που επιτίθεται ή χρησιμοποιεί εμπρηστικό ή διχαστικό λόγο προς ένα  άτομο ή μια ομάδα βάσει του ποιος είναι, με άλλα λόγια, με βάση τη θρησκεία, την εθνικότητα, την εθνικότητα, τη φυλή του, χρώμα, καταγωγή, φύλο ή άλλο χαρακτηριστικό της ταυτότητάς του». Όποιος διαβλέπει ότι στις μέρες μας αυτός ο ορισμός «κουμπώνει» πάνω στην συντριπτική πλειονότητα του δημόσιου – σοσιαλμιντιακού λόγου, έχει απόλυτο δίκιο. Ακολουθεί και αυτός το σύνδρομο του χυμένου χυλού από την καυτή κατσαρόλα. Όταν χυθεί κατευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και προς αυτές που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. 

 

Είναι, επίσης, βέβαιο ότι μέσα από όλη αυτήν την περιπέτεια που βιώνει η χώρα μαζί με όλες τις άλλες χώρες που έπληξε και συνεχίζει να πλήττει ο διαβολικός ιός, έχει αναδειχθεί ακόμα μία ιστορική νομοτέλεια: Ένας νέος ανθρωπισμός, ένα σύνολο αναθεωρημένων, λόγω συνθηκών, κοινωνικών συμβάσεων, συμπεριφορών και μοντέλων συνύπαρξης, μια καινούργια ανθρωπινότητα που με τον τρόπο της καταργεί την καθημερινότητα του μίσους. Την βλέπουμε αυτήν την ανθρωπινότητα π.χ. στα εμβολιαστικά κέντρα. Εκεί όπου το κράτος δεν είναι εχθρός του πολίτη και του το δείχνει προσφέροντάς του αρωγή σε ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Εκεί όπου επιβάλλεται ένα είδος αστικής ευγένειας και ηρεμίας ως ο μέσος όρος αποδεκτής συμπεριφοράς και ως υποχρεωτικός όρος συνύπαρξης. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μπαίνοντας σε κάποιο από τα Εμβολιαστικά Κέντρα, ιδίως τα μεγάλα, είναι πιθανό να έχει κάποιος την αίσθηση ότι αλλάζει χώρα. 

 

Η κοινωνιολογία και η κοινωνική ανθρωπολογία βλέπουν σε τέτοιες καταστάσεις ώσμωσης τη δημιουργία νέων προτύπων συμπεριφορών, νέων νοοτροπιών, νέους μέσους όρους, νέους τρόπους ζωής. Βλέπουν άλλα, πιο καινούργια, πιο ανθρώπινα κοινωνικά συμβόλαια. Μακάρι όλα αυτό που διαφαίνεται να είναι αληθινό και όχι μία ακόμα μάσκα που περιμένουμε πώς και πώς να πετάξουμε…