Η φοβική ιδεολογική ανυπαρξία της Δεξιάς

Στον δημόσιο λόγο είναι εμφατική η απουσία προσώπων εγνωσμένης αξίας και κοινής αποδοχής που θα εκφράσουν και θα υπερασπιστούν με επιτυχία την πατριωτική και συντηρητική ιδεολογία, χωρίς συμπλέγματα και φοβίες ιδεολογικής κατωτερότητας αφενός, και χωρίς ακραίες και ακροδεξιές εξάρσεις αφετέρου.
Από τον Ηλία Δημητρέλλο
Απουσιάζουν εκείνα τα επιφανή πρόσωπα που θα εκφράσουν με καθαρότητα και πειθώ τις απόψεις της ευρύτερης παράταξης, φερ’ ειπείν για ιστορικά γεγονότα όπως η σημασία της επικράτησης της αστικής τάξεως στον Εμφύλιο, ή ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι βλαπτική για τα εθνικά συμφέροντα.
Η κατά το πρώτον στρατιωτική επικράτηση της Δεξιάς στον Εμφύλιο και εν συνεχεία επικράτηση στον πολιτικό στίβο δεν συνοδεύτηκε με αντίστοιχη ιδεολογική επικράτηση. Η Δεξιά νίκησε στρατιωτικά, ηττήθηκε όμως ιδεολογικά.
Ειδικά μετά τη μεταπολίτευση η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας ήταν παντού καθολική. Στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στην διανόηση, στον πολιτισμό, στον χώρο του θεάματος, στην κοινωνία. Σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε τότε στην Ευρώπη, ουδείς εκ των προβεβλημένων προσώπων της ελληνικής κοινωνίας τολμούσε να πάει αντίθετα στο πλειοψηφικό αυτό αριστερό ρεύμα της εποχής, πόσω μάλλον να δηλώσει ευθαρσώς δεξιός, χωρίς να κινδυνεύει να τεθεί αυτομάτως στο περιθώριο. Η Αριστερά είχε επικρατήσει και είχε επιβάλει ουχί μόνο την ιδεολογία της, αλλά και τους εκπροσώπους της σε κάθε ζωτικό τμήμα επηρεασμού της κοινωνίας.
Κι ενώ μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την απελευθέρωση των ανατολικών χωρών από το σοβιετικό ζυγό, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μετατοπίστηκαν ιδεολογικά προς το κέντρο και προς τα δεξιά, με τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα να συρρικνώνονται και εν συνεχεία να εξαφανίζονται., στην Ελλάδα συνέχισε να ισχύει τρόπον τινά το «Πας μη Αριστερός Βάρβαρος».
Η επικράτηση καθολική με αποτέλεσμα επί δεκαετίες η τεράστια πλειοψηφία των κύριων διαμορφωτών της κοινωνίας να δηλώνει κεντροαριστερής και αριστερής ιδεολογίας. Σε ραδιόφωνα, τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ΜΜΕ εν γένει, θέατρο, τηλεόραση κλπ, ελάχιστοι που τοποθετούνται δεξιά του κέντρου, δύναται να θεωρηθούν κορυφαίοι στον χώρο τους. Ειδικά δε στον χώρο των ΜΜΕ οι πιο σημαντικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης πρόσκεινται σε κόμματα αριστερά του κέντρου, έχοντας θητεύσει στο ΚΚΕ ή σε ακροαριστερά σχήματα.
Η Δεξιά φοβική, με ενοχές και σύνδρομα από την εποχή της χούντας, παραδόθηκε αμαχητί ιδεολογικά, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο και να παράγει εκπροσώπους που θα τολμήσουν να σταθούν απέναντι στη mainstream ιδεολογία της Αριστεράς. Εκπροσώπους που θα μπορέσουν να εξηγήσουν και να αποδείξουν με καθαρό και ήρεμο λόγο τους εθνικούς κινδύνους από την ανεξέλεγκτη εισροή μουσουλμάνων από τα βάθη της Ασίας και της Αφρικής, χωρίς ουδείς να δύναται να τους κολλήσει την ταμπέλα του ρατσιστή. Ή που θα μπορέσουν να απαντήσουν πειστικά και με επιχειρήματα στην προπαγάνδα των εθνομηδενιστικών στοιχείων για την ελληνική ιστορία.
Την ανυπαρξία γνήσιων και αυθεντικών διανοητών και εκπροσώπων της «πεφωτισμένης» Δεξιάς, εκμεταλλεύτηκαν, σπεύδοντας να αντικαταστήσουν τον ρόλο της, φαιδρά και ακραία στοιχεία, τα οποία δίνουν τον τόνο προσπαθώντας να εκπροσωπήσουν το όλον της παράταξης.
Έτσι, σε κάθε μείζον ζήτημα που ανακύπτει (φερ’ ειπείν μεταναστευτικό, Μακεδονικό, εξωτερική πολιτική), η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από τα μηνύματα και την κατευθυντήριες οδηγίες των αριστερόστροφων διαμορφωτών, και εν τέλει επηρεάζεται εκών – ακών, δεδομένου ότι οι αντίθετες ακραίες φωνές προκαλούν θυμηδία και αποστροφή. Αντίστοιχη δυνατότητα από την εδώ πλευρά δεν υπάρχει (ούτε προβλέπεται να υπάρξει στο εγγύς μέλλον), ως εκ τούτου λοιπόν συντηρείται η κυριαρχία της Αριστεράς και στο εκλογικό σώμα, η οποία όταν συντρέχουν και οι κατάλληλες συνθήκες αποκτά πλειοψηφικό ρεύμα κατακτώντας την εξουσία (βλ. ΠΑΣΟΚ παλιότερα, ΣΥΡΙΖΑ προσφάτως).
Η αντιστροφή της ιδεολογικής επικράτησης της Αριστεράς στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν επιτυγχάνεται με μεταγραφές από τον χώρο του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στοιχίζονται γύρω από τη ΝΔ κυρίως λόγω της αντιπάθειάς τους για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με νέα και άφθαρτα πρόσωπα που θα είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν ιδεολογικά και ουχί φυσικά στα τηλεπαράθυρα ή σε τοξικές ιστοσελίδες, αλλά σε συνέδρια, fora και στα πανεπιστήμια, καθώς και με την αρθρογραφία τους.
Και φυσικά απαιτείται άπλετος χρόνος, πλείστες όσες ιδεολογικές μάχες και κυρίως επιτυχίες που θα ενδυναμώνουν τα επιχειρήματα.